सं.स्त्री.
सं.दुर्मति
खोटी बुद्धि, बुरी बुद्धि, नासमझी।
- उदा.--भेद लिया जख दुख सुख त्याग्या, रांम नांम रंग भीना। घट घट में साहब सत जांण्या, दुरमत दूरी कीना।--स्री सुखरांमजी महाराज
- उदा.--2..जाळंधर 'अगजीत' रै, पुत्र 'अभौ' अवतार। दुरमत व्यापै दुरजणां, सयणां सुमत अपार।--रा.रू.
- उदा.--3..जन हरिदास या जीव कूं, अटकि अटकि समझाय। दूजि दुरमति दुरि करि, हरि चरणां चित लाय।--ह.पु.वा.
- उदा.--1..ज्यूं ज्यूं लालच खार जळ, सेवै दुरमत संग। बांका अत त्यूं त्यूं बधै, त्रसना तणी तरंग।--बां.दा.
- उदा.--2..दीपियौ एम मंडळ दिली, देख भ्रमै दुरमत्ति नूं। तन दहै अग्नि ज्वाळा तणा ओझाळा असपत्ति नूं।--रा.रू.
वि.
जिसकी बुद्धि ठीक न हो, दुर्बुद्धि, कम अक्ल, दुष्ट, खल।