सं.पु.
सं.वल्लभ:
1.किसी स्त्री का पति, स्वामी।
- उदा.--1..बाल्ही धन बालम मीठी मुख बोंली। घड़ियां अम्रत री घुळती धणमोली। उण पुळ अमरापुर कापुर उर आयौ। मुरधर मंडळ तळ महिमंडळ मायौ।--ऊ.का.
- उदा.--2..उतरळ बेरी आहणै, बिरचै बयण निबाह। होदां ऊपर हंस गौ, वारी बालम वांह।--वी.स.
- उदा.--3..काळ न आवै कायरां, बालम बिसवा बीस। पकड़ै रण घर पंथ नूं, पकड़ै नंह पांडीस।--बां.दा.
2.प्रिय व्यक्ति, प्रेमी।
- उदा.--1..बालम थे तौ भूलगा, काचौ नेह लगाय। सो सांचौ म्हारै हिसयै, तन मन लीन्हौ छाय।--अज्ञात
- उदा.--2..बोल बोल हिवड़ा रा जिवड़ा, कोई थारी मरजी रे? बालम मूंडै बोल। सुंदर रूप अनुपम जोबन, सो बन किण विध आया रे। भोग भोगबा जोग, जोग किम लीनौ काया रे, बालम मूंडै बोल।--गी.रां.
4.गधा। (व्यंग) वि.(सं.वल्लभ)
2.प्यारा। देखो 'वालमकाकड़ी'।
रू.भे.
बलम, बाल्हम वलम, वालम, वाल्हम,
अल्पा.
बालमियौ, बालमीयौ, बसलमौ, बाल्हमौ, वालमियौ, वाल्हमौ।